Dag liefste Belgjes,
Hier volgt ons eerste blogberichtje vanuit Kanakapura, India ! We hebben al heel wat beleefd en deze wereld blijft nog steeds wat onwerkelijk voor ons, maar stilletjes aan begint het toch door te dringen…
Maar laten we starten bij het begin: de vlucht van België naar Bangalore, met een tussenstopje in Frankfurt. We waren meteen de enthousiastelingen van het vliegtuig en moesten meerdere (Shhhts) aanhoren, niets aan te doen want deze enthousiaste dames waren ook zo zenuwachtig voor het grootste avontuur van hun leven! De vlucht verliep heel relax in het dubbeldeksvliegtuig en we kregen al enkele Indische prikkels. (Zo vroegen we Westers eten, maar dit was toch al met een verdacht pittige impuls.) Aangekomen in Bangalore viel er meteen een hitte op ons en was het sleuren met de valiesjes. Aan de douane moesten we ons verblijf verdedigen en was er even spanning bij een nee- knikje… Ooh juist we zijn in India en hier knikken ze de hele tijd met hun kopje om ‘oké’ aan te tonen! Oef, we mochten binnen! Na een verblijf van 4u in de luchthaven werd ons Belgisch groepje verenigd met Stefanie en Louise erbij. Het was nu ongeveer half 6 en dus tijd om onze persoonlijke taxichauffeur te zoeken. Nu was het wel even spannend in welke auto we terecht zouden komen, maar dit viel heel goed mee: een deftige jeep, ander geurtje, geen gordels en natuurlijk het stuur aan de rechterkant! Dit moet zowat het keerpunt zijn van Westers naar Zuiders Indisch.
De auto was een ware onderdompeling in de Indische cultuur! Wat een verkeer, wat een cultuurshock! We scheurden de auto’s langs alle kanten voorbij met luid getoeter, zonder voorrangen en de lichten worden hier enkel gerespecteerd als het super druk is. Pinkers bestaan niet in India: men steekt gewoon het hand uit de ruit als je moet afslaan… We vroegen ons af wat nu juist de functie van de toeter was, maar dit blijkt eerder een machtsmiddel te zijn om aan te tonen wie de baas is en dus voorrang krijgt! In Bangalore zelf kwam het leven zo te zien al vroeg op gang met veel kleurrijke mensen in prachtige kleren, allerhande kraampjes, honden en koeien langs de weg en dit alles in een landschap van veel reclamepanelen en affiches. Na een uurtje pikten we Anne op: de 5 Belgen waren nu compleet. Toch beseften we tijdens de rit nog niet goed waar we terecht gekomen waren, het leek nog allemaal zo onwezenlijk en alles was wat vaag door de moeite van een hele nacht wakker te zijn. Na een helse rit van 2 uurtjes (waarbij we toch wel even indommelden) kwamen we aan in Kanakapura, onze verblijfplaats voor de komende 2 maand. Hier logeren we in het beste hotel van het dorp (kleine stad), en inderdaad het is hier dik in orde! We hebben een chique kamer met blazers, 3 bedden én een echte douche!
Na het dutje was het tijd voor een kleine verkenningswandeling in de hete (30°) straatjes van Kanakapura. Wat werden we aangegaapt! Onze tong was redelijk verdwenen door alle nieuwe indrukken en alles wat we zagen, ALLES is hier echt anders… Na een tijdje beseften we dat het al 16u niets gegeten hadden dus maakten we kennis met het eerste Indische eten. We kregen 2 porties dosa’s nog niet op met ons 4, ook al was het echt lekker. Achja het is allemaal zo wennen! ’s Avonds maakten we kennis met Kiran en Shivakumar (populairste naam in India). Kiran zal, (samen met Roopa) onze mentor zijn voor de komende tijd dat we werken in de schooltjes van Sikshana. Aangezien we zo graag eens op een dak wouden zitten, werden onze ‘verlangens’ door deze sympathieke mannen ingewilligd. Het werd echt een gezellige avond met grappige conversaties, bestaande uit een mix van Engels, Kannada en Nederlands (West- en in de minderheid Oost- Vlaams). Na het dakje dronken we nog een theetje met een portie rijst in het restaurant beneden. De thee is hier wel vrij zwaar door de hoeveelheid melk die men erbij doet, maar het is wel heel lekker! Wat een dag, wat een beleving… we hadden heel wat te verwerken voor de komende nacht!
De volgende ochtend was de spanning alweer groot, want er stond een bezoek aan de eerste schooltjes op het programma. De ochtend startte met warme idlies, een soort samengekoekte couscous met natuurlijk een pikant sausje erbij, toch wat wennen als ochtendmaal. Na het ontbijtje werden we om 9u verwacht in de Sikshana office voor een ontmoeting met alle mentoren, naar Indische normen was iedereen aanwezig om 10u ongeveer ;) . De meeting bestond uit een verwelkoming en een grondige kennismaking met elkaar. De mensen zijn hier ontzettend vriendelijk en we voelden ons ook erg welkom bij hen. Op een bepaald moment kwam ook een heel ‘wijze’ man binnen met heel wat mensen- en wereldkennis en een heel goede Engelse uitspraak. Deze man, Anish nam ons die dag samen met Roopa (onze 2e mentor) mee naar 2 schooltjes.
In deze schooltjes werden we verwelkomd als echte Goden. De kinderen waren enorm uitgelaten en totaal verrast door ons bezoek . Ergens was dit wel normaal, aangezien het verste waar zij ooit geweest zijn, Bangalore is. In beide schooltjes moesten we ons voorstellen aan de hand van de legendarische woorden: Nanna Hesaru Ans/Lore, Ninna Hesaru Jeenu? = Mijn naam is Ans/Lore, hoe heet jij? De meeste kinderen stelden zich aan ons voor met de benaming ‘My name is’. Ze waren duidelijk fier omdat ze al zo goed Engels konden, maar we schrokken wel een beetje van het niveau. Naar het schijnt begrijpen ze de meeste dingen wel, maar is het moeilijk om te antwoorden. Gelukkig was er de hulp van de erg enthousiaste Anish, waardoor heel leuke conversaties ontstonden. In de Nali Kali klasjes zongen de kinderen liedjes voor ons, speelden ze kleine toneelstukjes en dansten ze zelfs multiculturele dansjes. Ook wij boden hen op onze beurt liedjes aan. Wat een sfeer en in onze ogen was er zelfs wat ontroering. Resultaat: de kinderen wouden ons allemaal een handje geven en doorheen het hele dorpje klonk ‘BELGIUM, BELGIUM, BELGIUM’.
Tussen de 2 schooltjes door hebben we gepicknickt in een privédomein van een rijke baas van een zekere keten in Bangalore. En neen hoor geen smosje op het menu, maar rijst verpakt in een krant. Het was ook wel weer zeer lekker en tussen de prachtige natuurlandschap van kokosbomen was dit echt de meest paradijselijke picknick uit heel ons leven! Na de maaltijd hebben we nog een kleine wandeling gemaakt en een poging gedaan om in de kokosbomen te klimmen. ‘The locals’ konden dit duidelijk beter.
’s Avonds hebben we een beetje decadent gedaan door een menu te bestellen ter waarde van 313 roepies (€5 voor 4 personen) We werden rijkelijk bediend en smulden onze buikjes lekker rond. De tol van deze avond was een eerste buikloopje, de darmen zijn nog volop op Indische training zo te zien! Gelukkig werd het beter bij ons dagbezoek aan een nieuw schooltje. Vandaag moesten we echt observeren in een Nali- Kali (spelend leren) – klasje. De kinderen werken hier heel zelfstandig in verschillende groepen aan aparte kaarten. Wonder boven wonder konden we de leerkrachten in ons al eens boven halen en hen helpen met de cijfertjes. De kinderen kwamen na een tijdje zelfs spontaan naar ons met hun schriftje om te verbeteren. We komen dus terug met onze voetjes op de grond en worden stilletjes aan omgevormd van de Westerse toeristen naar leerkrachten.
We hadden gezegd om onze blog kort te houden, maar nu hadden we zoveel te vertellen dat we het graag met jullie wilden delen! Morgen gaan we naar Bangalore om lokale kledij te kopen, dat wordt weer een spannende belevenis en de verhalen volgen…
Warme groetjes van Ans en Lore (met een kunkum op het voorhoofd)
