Onderschatting van de Belgen

Dag beste vrienden aan den overkant van ’t grote Indische land! Hier zijn we weer met een kleine update van de voorbije week. Het was toch wel een weekje waarin we op onze leerkrachtentalenten getest werden. Na een zalig weekendje Mysore moesten we allen even bekomen.  Maandag moesten we dan ook even zoeken om de draad weer op te pikken, maar met die bende enthousiaste kinderen is dat geen probleem.

We werden voor grote uitdagingen gesteld in onze schooltjes. In het begin werden onze lessen wel door 10 leerkrachten tegelijk bestudeerd, hierdoor hadden we ook 10 levende woordenboeken aan onze zijde. Jammer genoeg treedt ook in India de gewoonte op en de laatste tijd vinden de leerkrachten er niets beter op dan een koffieklets te voeren tijdens onze lesjes. Hierdoor zijn we nu gedwongen om alles met handen en voeten uit te leggen, in de hoop dat ze toch iets van de komende activiteit begrijpen.  Lore moest  zelfs een hele dag lang op eigen houtje de Nali Kali- klas onder controle houden. Didactisch gezien was dit misschien niet de beste dag (lees: overtekenen van een tekening aan het bord), maar na 5 uur duimzuigen komt een mens wel eens op vreemde ideeën. Conclusie van een bewogen lesweekje: onderschat ons niet wanneer wij terug zullen arriveren in de Belgische klassen. Vanaf heden zijn we in de mogelijkheid om zonder taal activiteiten op poten te zetten!

Vanwaar deze bewuste titel vragen jullie zich misschien wel af? Wel, het voorbije weekend werden de Belgen echt onterecht onderschat. Dit begon al op vrijdagavond, wanneer Ans en Lore een acte de presence moesten doen op een schoolfeest. Eerst en vooral ontdekten we hier helemaal het gevoel van een burgemeester die even zijn kop moet binnensteken: ‘Belgen gespot in Kanakapura?? Ooh laten we die eens aan de ouders tonen van onze school…’ (Ook al waren we nog nooit op deze school geweest). Maar goed, ik dwaal af van de onderschatting. Wij werden hier namelijk door Kiran onderschat op vlak van onze pikante smaakpapillen. Van hem mochten we geen geroosterde chili eten, maar na aandringen bleek dit peanuts te zijn voor deze getrainde Belgindiërs! Met een hete mond konden we dus nog even ‘Hello’ en onze naam zeggen op het podium. Met een bloem in het haar en citroen in de hand, verlieten we het podium. We konden ook een verzoekje doen en zo werd nog snel een dans van de kinderen the 7th standard ingezet.

Ook op zaterdag werden de Belgen nogmaals onderschat, deze keer door enkele leerkrachten. We hadden namelijk in de voormiddag een tripje gepland naar Achalu, om daar een berg te beklimmen. Dit zagen wij volledig zitten, maar de leerkrachten dachten er toch net iets anders over. Zij vonden het onverantwoord dat we zo laat in de ochtend arriveerden (9u ipv 7u), dat we onze weekendkledij aanhadden (kans op achtervolging) en dat we geen water mee hadden (kans op uitdroging). Oké dat laatste waren we echt wel vergeten … Toch wilden we bewijzen dat we dit aankonden en vatten we de tocht aan. En ja hoor, na een dik uur klimmen met enkele locals bereikten we de top en konden we genieten van een adembenemend uitzicht op de velden van Kanakapura.! Op de top zelf moesten we onze schoenen uitdoen, omdat er een tempeltje was. Hier werden we dan weer overschat door onze lokale gidsjes, want onze voetjes zijn nog net niet zo eelterig om aan de prikkertjes te weerstaan. Maar dat namen we er allemaal bij, deze uitstap behoort zeker tot 1 van onze topmomenten van India!

Van het sporty- zijn kregen we dat weekend niet genoeg! We mochten van onszelf op 1 voorwaarde terug naar het resort: 100 lengtes zwemmen van ongeveer 25m. Zoals we al zeiden, vallen we niet te onderschatten, want dit hebben we allevier  voor mekaar gekregen! De beloning was een rijkelijk maal en een hele middag optie bruinen!  Genieten kunnen we hier dus nog steeds als de beste en met pijn in ons hart zitten we al aan de helft van ons avontuur. Benieuwd wat nog volgen zal …

Ook deze week kregen we bezoek. Dit keer van de alomtegenwoordige flair- redactie voor de rubriek ‘Hé, het is oké …’

Hé het is oké …

-          Om af en toe eens een boertje in het openbaar te laten! De Indiërs doen dit steevast.
-          Om miss, als mam uit te spreken en dan nog wel op z’n kats … Mjaaam! De kinderen uit onze scholen hebben het alvast helemaal onder de knie.
-          Om er als een kangoeroe bij te lopen als je bij de zoveelste tempel de hete grond moet doorstaan.
-          Om te doen alsof je iets volledig begrijpt, ook al heb je er geen snars van begrepen.  
L/A: ‘Can you translate for the children?’
Teacher: ‘Oké, oké’ (pauze)
L/A: … (wachten)
Teacher: … (zegt nog steeds niets)
L/A: ‘ Laat maar ...’ ;)
-          Om alles 2x te herhalen in India: oké, oké / come, come / miss, miss / breakfast, breakfast…
-          Om zelfs op skype aan de Belgen te vragen of ze breakfast of thee hadden. Voor verdere details, vraag het aan de medewerkers van Sikshana.
-          Om ‘Good afternoon miss’ te zeggen in de ochtend.
-          Om een hele maand je washandje of pyjamabroek niet te wassen, want het ruikt toch nog lekker!?
-          Om het Indische eten steeds lekkerder te vinden en af en toe dus een heuse indigestie te hebben.
-          Om dag in, dag uit, te spreken over het genre stoelgang.
-          Om als mannelijke Indiër steeds hand in hand te lopen met andere mannelijke Indiërs: iedereen doet het!
-          Om de buikspieroefeningen voor 1 keertje over te slaan.
-          Om na 5 weken foto’s te trekken nog steeds op zoek te zijn naar dé foto om in de traphal te hangen…

Nu kan iedereen reageren op onze blog!

Lieve familie, vrienden en vriendinnen en geïnteresseerden!

Computergenieën als we zijn, zijn we er nu ook in geslaagd om onze blog zo in te stellen dat iedereen kan reageren! Laat de reacties nu dus maar volop komen!

Zonnige groetjes!

Lore en Ans

Did you have breakfast?

Deze week zijn we al bezig aan de derde week waarin we zelf lesgeven. We beginnen de scholen, kinderen, leerkrachten en gewoontes steeds beter te kennen. Lore werd bij een leerkracht thuis uitgenodigd en omgedoopt tot een echte Indische (Sari, bindi, 1000 armbanden en gouden ring incluis). Voor Ans komen leerkrachten tot bij ons hotel om hun kinderen voor te stellen.

Ook voelen we ons steeds meer op ons gemak voor de klas. De kinderen zijn echt heel erg dankbaar wanneer we een lesje komen geven. We merken dat onze werkvormen, spelletjes en liedjes goed aanslaan. Het succes van onze liedjes swingt zelfs een beetje de pan uit: we moeten elk lesuur de megahit ‘Hello, hello, how are you?’ zingen. Zowel 6- als 13-jarigen blijken hevige fan van het lied en zijn vele varianten. 

Ook de weg naar de scholen heeft voor ons geen geheimen meer: geen riksja, propvolle bus of fikse staptocht gaan wij uit de weg. Onderweg krijgen we steevast bezorgde sms’jes van de lieve medewerkers van Sikshana: ‘Did you arrive at the school? Plz. send message.’ Wanneer er niet op tijd gereageerd wordt, volgt een telefoontje van Keeran, onze stagebegeleider. We noemen Keeran dan ook geregeld wel eens ‘papa’, ook al is hij slechts 26 jaar.

Maandag was een holiday en moesten we geen lesgeven. Hindoes vieren dan namelijk het feest van dé god onder hun goden: Shiva. Dan wordt er de hele dag gevast en een hele nacht niet geslapen. Van deze gelegenheid hebben we geprofiteerd om een weekendje naar Mysore te trekken met de 2 studenten van de opleiding secundair onderwijs. Een prachtige stad vol paleizen en tempels. Onderweg al voelden we dat we voor enkele dagen wegtrokken uit de Indische dorpssfeer en naar een meer Westerse wereld trokken. Een reclame voor pizzahut, een wegwinkeltje met gekende merken… meer was er niet nodig om telkens voor een vlaag van extase te zorgen. Dat deze stad iets progressiever was, hadden we door toen we 2 travestieten zagen in sari!

De eerste dag hebben we gedaan wat elke vrouw doet wanneer ze in een stad aankomt: shoppen! Dit deden we in Devaraja market: een soort van galerij met allerlei kleine winkeltjes met typisch Indische producten: kruiden, juwelen, zijde, groenten en fruit. Je vond er werkelijk alles. De volgende 2 dagen pakten we het iets cultureler aan en bezochten we ondermeer het Mysore Palace. Dit is een gigantisch Aladin-achtig paleis met daarrond 7 tempels. In de tempel was er een wedstrijd snelwandelen aan de gang. Allerlei mensen liepen constant rondjes rond de tempel, maakten even een tussenstop om op de grond te knielen of een kumkum (rode bol) op hun voorhoofd te zetten. Enkele jonge vrouwen legden ons uit dat het helemaal niet om een wedstrijd snelwandelen ging, maar wel om een religieus ritueel van Hindoes. Tijdens deze 3 dagen ontdekten we echt hoe religie hier leeft, zowel bij jong als oud.

We hadden de smaak te pakken en bezochten dit weekend in het totaal maar liefst 5 tempels (waarvan ééntje op een berg met een prachtig uitzicht), 2 paleizen, 1 zoo (maar qua oppervlakte telt hij voor 10), een kerk, een stukje natuur even buiten de stad en een grootwarenhuis. Ok, we bekennen, dat grootwarenhuis bezochten we 2 maal.

Geloof het of niet, maar in India kwamen we Jani tegen van het veelbekeken programma ‘De kleren maken de Indiër’. Hij gaf ons volgende tips mee:

·         Doe ALTIJD je schoenen uit als je ergens binnenstapt. Ja, ook als je stinkvoeten hebt en ook als je een tempel binnenstapt (dan betaal je gewoon wat geld aan de man van de schoenenvestiaire).

·         De bindi of kumkum (rode bol) zijn een absolute meerwaarde voor je outfit. Helaas hebben blanken weleens last van het fenomeen van het rond-de-bindi-gebruinde voorhoofd. Dit met een permanente witte bindi tot gevolg.

·         Blijf ook bij rood als kleur voor de kumkum. Paars, groen en geel zijn fashion en een beetje belachelijk.

·         De sari ziet er leuk uit, maar stappen zetten van groter dan een halve meter is onmogelijk.

·         De kont niet bedekken met een tuniek (ook al heb je een broek aan), ziet men in India als lopen in je blote kont. Ook broeken boven knielengte worden gezien als halfnaakt rondlopen.

·         Hoe bleker, hoe beter. Indiërs gaan dan ook steevast in de schaduw zitten. Wie zijn die gekke blanken die daar in de zon zitten?

* De titel vraagt uiteraard ook nog even enige duiding. Als je hier in India iemand ontmoet zijn ze niet onmiddellijk geïnteresseerd in hoe het met je gaat. Hun eerste vraag is dan ook niet: ‘hoe gaat het?’. Neen, in India vraagt men steevast: ‘Heb je al ontbeten?’. Hun bezorgdheid om je voedingsgewoonten is groter dan de interesse en je gemoed. In het begin namen wij steeds de moeite om ons ontbijt grondig te specifiëren. Dan zeiden we: ‘Ja hoor: wat koekjes, ananas, sinaasappel, watermeloen.’ Dat is een beetje alsof je in België zou antwoorden op de vraag ‘Hoe gaat het?’, ‘Bwa, vanmorgen voelde ik me wat sip en moe, maar ondertussen gaat het wat beter en voel ik me vrolijk tot zelf euforisch.’ Terwijl een gewone ‘goed’ eigenlijk ook al volstaat. Vandaar antwoorden we nu op de vraag: ‘Did you have breakfast?’, als een echte Indiër: ‘Yes, and you?’

In de drukte omringd door Indische vriendschap!

Dag vrienden van het Belgenland!

Het is intussen een hele tijd geleden dat jullie iets van ons gehoord hebben, we hadden het hier dan ook ontzettend druk met lesjes en belevenissen! 1 ding is zeker: elke dag nog vallen onze monden open van verbazing over nieuwe dingen die we zien of meemaken, wat een avontuur! Hieronder volgt een klein verslagje.

Nu we elk onze scholen toegewezen hebben gekregen, is het tijd om onze eerste echte lesjes te geven! Na een zeer constructieve samenwerking tussen kamer 312  en kamer 313, of beter gezegd OLO- en OSO- knobbels hadden we een heel repertoire aan leuke Engelse lesjes uitgebouwd. En jawel hoor, deze lesjes vielen meteen heel erg in de smaak in de verschillende scholen: zowel bij de leerkrachten die nu al vragen om workshops, als bij de enthousiaste kinderen die onze handen kussen uit dankbaarheid, als bij de stagiaires die als echte fans handtekeningen vragen, als bij de directie die ons een hele dag achtervolgen met hun gsm om foto’s te maken. Onze lessen zijn vooral gericht op communicatie en spreken. De kinderen begrijpen namelijk wel vrij veel Engels, maar ze kunnen zich met moeite uitdrukken. Hieraan willen we werken en dit het liefst met leuke werkvormen die we als bagage meedragen vanuit België. Wat geeft het een goed gevoel dat we onze kennis kunnen overbrengen aan een land dat 10 000km verder ligt en die er ook later hopelijk veel mee kunnen doen. We zijn alvast benieuwd hoe dit allemaal zal evolueren.

Naast dit lesgeven bereidden we in onze vrije momenten veel lesjes voor en moesten er deze week ook wat huishoudelijke taken gebeuren, de was en de plas ter India! Vanaf nu zijn Ans en Lore omgedoopt tot wasprinsessen der verre landen. De strijk zagen we echter minder zitten, dus die brachten we naar een meneertje aan de kant van de weg die dit met veel plezier deed, met een kolenstrijkijzer!  

Maar na deze toch wel iets drukkere lesweek was er ook tijd voor ontspanning tijdens het weekend! Onze zaterdagochtend begon met een bezoek aan een locale game, die gespeeld werd door kinderen uit onze omliggende schooltjes. Leuk om eens te zien, maar heel vermoeiend om een hele voormiddag met nieuwsgierige kinderen rond je lijf te zitten in een onverdraaglijke hitte. Na het spel werden we uitgenodigd door Wayran, 1 van de mentoren van Sikshana om te gaan lunchen in zijn huisje om de zwangerschap van zijn vrouw te vieren! Hierbij kwamen we terecht in een heel typisch Indisch huisje, bestaande uit 2 grote delen: de ‘woonkamer’ en slaapkamer. De woonkamer bestond uit een mini- keukentje achteraan het huis, een zitgedeelte en achter een deur schuilde de emmer, die als douche functioneert. Onze gastheer legde snel enkele matjes op de vloer zodat iedereen kon zitten en na een uurtje kregen we een heerlijke maaltijd voorgeschoteld. Voorgerecht: rijst (Chitranna = lemonrice), hoofdgerecht: rijst (met groentjes), nagerecht: euhm rijst (met curt = yoghurt) ?? Ontspannend was deze maaltijd niet echt, want net als bij onze vorige invitatie eet men hier in 2 delen door plaatsgebrek. Dus de 2 befaamde giecheldametjes, Chandanna en Vidya hadden weer enorm veel plezier met de manier waarop wij aten. ’s Avonds was het tijd voor een moment waar we echt naar uitkeken: een bezoek aan de Indische cinema om er een echte Bollywoodfilm te bekijken! Om een beeld te krijgen van deze cinema? Wel, het lijkt een beetje op de cinema in België, maar ééntje die zo’n 20 jaar verouderd is: 20 jaar niet afgestoft, houten onstabiele stoeltjes, roken  cinema toegestaan, 1 grote stofwolk rondom ons, toiletten in 20 jaar niet gekuist, 20 jaar geleden was er minder kennis over gehoorschade (geluidseffecten OVERDREVEN TOT EN MET), copyrights werden toen nog niet zo zwaar bestraft (film was exacte variant van de Amerikaanse film ‘Taken’ ) … 1 ding had het wel gemeen: een groot wit scherm en ondanks dat de taal het lokale ‘Kannada’ was, begrepen we hem toch vrij goed! 

Zondag was het tijd voor een dagje volledig ontspannen in een resort! Na 2 weken te zijn omringd door heel veel vriendschap, maar ook een enorme drukte keken we hier enorm naar uit! De taxi was naar alle gewoonte een uurtje te laat. Dan maar wachten, terwijl we aangestaard worden door de locals omwillen van onze weekendoutfit.  Dit ongemak werd nog wat groter wanneer we van Thomas, de manager, te horen kregen dat we boven ons BADPAK ook nog eens een T- shirt en shortje moesten dragen, want: ‘We are in India…’. Anders zouden we bekeken worden. Dit gevoel hadden we dan ook meteen bij onze aankomst aan het zwembad, er waren heel wat starende blikken die vanaf het balkon naar ons keken. Lang duurde dit gelukkig niet dus na een tijdje konden we in badpak het zwembad in! In het zwembad maakten we meteen een ‘vriendin’ die samen met ons op en neer wou springen in het water. Weer een mens gelukkig gemaakt! Na het zonnebaden volgde een heerlijke lunch, njammie! Sommigen onder ons zagen deze maaltijd weer iets te veel als een Robinson- prijs en kampten in de namiddag met een serieuze indigestie. Het eten zakte letterlijk, al springend in de raindance, of een soort discofeestje met sproeikoppen in het plafond. Dit was meteen een eerste kennismaking met Indisch dansende jongeren. Deze dansen een beetje als aapjes en in het midden stond de gorilla Shivakumar, te beschouwen als onze locale manager die van alles voor ons kan regelen – bizar man met al zijn connecties. Maar goed dat we hem hebben hier te India! Na het dansen, zwemmen, zonnen, boefen, kortom: genieten, keerden we moe maar voldaan terug naar ons hotelletje. De batterijtjes zijn helemaal opgeladen voor een nieuwe lesweek!

Onderweg kwamen we ook Piet Huysentruyt tegen die ons vroeg wat voor culinairs we al geleerd hebben in India. Dus wat hebben we al in India geleerd?

• Spicy food kunnen we nog niet zo goed aan als we zelf denken.
•  Indiërs hebben niet gegeten als ze geen rijst krijgen. Moeten we een tekeningetje maken bij ontbijt – middagmaal – avondmaal ?
• Een beetje koriander kan, maar overdaad schaadt!
•  Als je ergens gaat eten, zeg dan tijdig ‘Beda’, want ze blijven op je bord scheppen!
•  ‘Crunchy vegetables’ zijn niet zo gezond als ze klinken. De frituurolie behoort dan ook tot een basisingrediënt in onze stamkroeg. 
•  Om depressie te vermijden: probeer niet te vergelijken met het Westerse eten, want er zijn GEEN gelijkenissen.
• Ooohja … gelukkig zijn er nog heerlijke banaantjes, watermeloenen en ananassen! Fruit waarmee Westerlingen hun honger heel graag stillen.

Tot de volgende lieve blogvolgers ! Lieve groetjes van ons!

Party time in India!

Vrijdag 3-2-2012

Vrijdag waren we stipt op tijd in het kantoor. We kwamen dus een kwartier op voorhand aan, maar dit bleek grandioos te vroeg. We moesten nog wachten op een Amerikaanse sponsor, die het project om de 2 jaar komt bezoeken. Uiteindelijk vertrokken we 2u30 later met de chauffeur en met Anne naar de schooltjes. Zij hielp ons bij het eerste contact met de schooltjes.

Na de werkdag gingen we nog even de stad is. Hier werden we weer aangestaard alsof we Brad Pitt en Angelina Jolie waren.

Daarna gingen we weer naar de stamkroeg, aka Gokul, voor een lekker maal. We hadden net heel erg succesvol besteld, toen Anne plots telefoon kreeg. Het etentje bij het gastgezin dat eerst afgezegd was, ging toch door. Dan maar doen alsof er een noodgeval is en de bestelling afzeggen. Jawel hoor, we worden met de dag populairder in onze stamkroeg. Hopelijk krijgen we geen contactverbod tegen het eind van ons verblijf.

Het gastgezin leefde niet in een klein gezellig huisje, maar in een chique villa. Het was een echt Westers huis. We waren met een 10-tal personen, maar de tafel was slechts gedekt voor 6. De oplossing: het gastgezin stond recht rond de tafel, in drukke studie over het eetgedrag van de Belgen. Bij de minste leegte op het bord, werd een nieuwe portie gegeven. Uiteindelijk begon het gastgezin (nog steeds rechtstaand), toch te eten. Hoe we dat wisten? Een luid gesmek weerklonk in de woonkamer.

Zaterdag 4-2-2012

In de voormiddag beslisten we om een ‘optie bruinen’ te nemen en ons naar het dak van ons hotel te begeven voor een brunch. Helaas is zaterdag ook een werkdag en vertrokken we  rond de middag richting Sikshana voor een vergadering van maar liefst 4u. Hier werd de stage heel concreet uitgestippeld: wie gaat naar welke scholen? Wie doet wat?... We hadden wel niet verwacht dat het zo lang zou duren, daar ging ons gepland namiddagje. Ietwat ontgoocheld keerden we met onze rugzakjes vol met topjes, shortjes en zonnecrème terug naar het hotel. ’s Avonds werd de vergadering van deze middag zelfs nog verdergezet, weliswaar op het dak van ons hotel en met de nodige Indische hapjes.

Zondag 5-2-2012

Zondag was er een soort van party/teambuiling, wederom met de Sikshana medewerkers, mijnheer Moens en Anne Cardinael. Het was een heerlijke maaltijd met een mix van Westers en Indisch eten. De hapjes was barbecue met frieten, het hoofdgerecht Indische sausjes met chapati en dan opnieuw een Westers dessert: een frisco. Dit was dus genoeg eten voor een hele week, het voelde net als een Expeditie Robinson- overwinning!

We hebben ondertussen al heel wat bijgeleerd over India, daarom presenteren wij voor u: de Indische wist-je-datjes!

Wist je dat…

·         …het bij ons 40 graden warmer is dan bij jullie?

·         …een formeel zondagmiddagdiner onder collega’s in India een ‘party’ genoemd wordt?

·         …het lied ‘in da club’ van onze goede vriend 50ct nog steeds een hit is in India?

·         …boeren, scheten en smekken in India niet zo onbeleefd worden ervaren als in België? De maaltijden zijn dan ook heel erg smakelijk.

·         …je van een ventilator een verkoudheid kan krijgen?

·         …onze stoelgang in India bestaat uit verstopping en diarree?

·         …een horloge hier in India in de eerste plaats een fashion item is, en niet zozeer iets om het uur aan te geven? Batterijen zijn dan ook overbodig.

·         …de deuren van de wagen steevast worden gesloten? Niet uit angst om overvallen te worden, wel om te vermijden dat je er niet uit zou vallen.

·         …je bij een afspraak te vroeg komt als je op tijd bent?

·         …dat men hier zout bij watermeloen doet en rijst bij yoghurt?

·         …dat chauffeurs hier met blote voeten rijden?

·         …we met de dag gieriger worden in India? (vb. 1 armband voor €1.00, no way!)

Tot de volgende! 

Under the coconut tree!

Buenos dias Belgica!

Hierbij weer een verslagje van de afgelopen 3 dagen.

Dinsdag en woensdag 31 januari en 1 februari 2012

In de voormiddag werden we om 9u30 verwacht in het Sikshana office. Daarna werden Lore en ik naar het schooltje gebracht. Roopa, één van onze stagementoren, stelde ons voor aan het schoolhoofd en vertrok. Voor het eerst moesten we zelf contact maken met de leerkrachten, zonder een ‘tolk’. In het begin verliep het contact met de kinderen dan ook een beetje stroef, maar na de les Kanada konden we de kinderen hier en daar al wat helpen. Met een woordenboekje bij de hand ondersteunden we enkele kinderen bij het zoeken van het grootste en kleinste getal in de les wiskunde.

Rond 15u pikte Keeran (de andere stagebegeleider) ons dan van de school terug op en we reden met hem terug mee naar het Sikshana office. Hier namen we er de laptops bij.Ondertussen kwamen steeds meer mentoren toe in ‘the office’ en ze waren allemaal heel erg benieuwd naar onze foto’s en mails. Uiteindelijk zijn we er nog de hele avond gebleven. Het werd een gezellige avond met een uitwisseling van muziek en foto’s.

Woensdag was onze lang verwachte shoppingday in Bangalore. Tijd voor een Indische uitzet. We hadden om 10u afgesproken en om 10u45 kwamen ze ons reeds oppikken! Hier is op tijd komen dus te vroeg komen. Anne, Uma en de chauffeur kwamen ons halen. Ze vertelde ons dat ook de man van Uma ons wilde vergezellen, om ons te helpen bij de zoektocht naar enkele winkels. En zo vertrokken we met een heel shoppingteam richting Bangalare.

Onderweg maakten we een tussenstop om een vers kokosnootsapje te drinken. We kregen hier een heel spektakel te zien van een man met hakmes die de kokosnoot van een tak kapte en er de kop afdeed en er een rietje in stopte. Vervolgens stopten we ook bij een tempel. De rit op zich was dus eigenlijk al een opeenvolging van nieuwe ervaringen.

De shopping op zich was ook heel erg leuk. Je past kleren die je anders nooit zou kopen, maar hier heel gewoon zijn. En ja hoor, in Bangalore is ook een Mac Donalds. Al vermoeden we dat de hamburgers er net iets pikanter zijn dan bij ons.

Al van bij de eerste winkel verspreidde het hele shoppinggezelschap zich over de hele winkel en doken we in de rekken. Anderhalf uur later gingen we even iets eten. Niet bij Macdonalds, maar wel typisch Zuid-Indisch eten, geserveerd op een bananenblad. Het was a volonté en het tempo zat er dan ook goed in. Met 4 obers kwamen ze ons bedienen. Om de minuut lag er iets nieuws op ons bord. Met 1 constante: lekker pikant.

Een superleuke dag!

Donderdag 2-2-2012

Na de shopping day van gisteren, moet er vandaag weer gewerkt worden. Tegen 9u30 vertrokken we naar een nieuwe school in de buurt van Kanakapura. Lore en Ans werden eerst afgezet, maar de twee andere studenten konden nog niet vertrekken wegens een ontploffing van onze wagen. Gelukkig is de taxichauffeur een handige Harry en konden ook zij naar hun school gebracht worden.

Op de school maakten we kennis met de directrice en de leerkracht Engels. We konden echt heel vlot Engels met hen praten.Toen we een complimentje gaven over de kokosnootboom op de speelplaats, klom er een man in de boom en als snel lag de speelplaats vol met kokoksnoten. Even later dronken we opnieuw vers kokosnootsap. En neen, dit verhaal is niet verzonnen!

Samen met Anama, the English teacher speelden we enkele taalspelletjes Engels met de kinderen van the 6th standard (6^e leerjaar). ’s Middags hadden we ons eigen eten bij, omdat onze maag noch onze smaakpapillen klaar zijn voor the real stuff, meerbepaald de  hot en spicy Indian schoolschoolmaaltijden. Maar door de enorme gastvrijheid konden we echt niet weigeren en hadden we als snel lekker gerechtje voor onze neus. Duimen dat onze darmen dit goed zullen verteren.

Na de middag werden we reeds met het eerste verbeterwerk geconfronteerd, oooh wat hadden we dit al gemist! De kinderen kwamen heel erg trots hun Engelse spellingswerkjes tonen.