Onderschatting van de Belgen

Dag beste vrienden aan den overkant van ’t grote Indische land! Hier zijn we weer met een kleine update van de voorbije week. Het was toch wel een weekje waarin we op onze leerkrachtentalenten getest werden. Na een zalig weekendje Mysore moesten we allen even bekomen.  Maandag moesten we dan ook even zoeken om de draad weer op te pikken, maar met die bende enthousiaste kinderen is dat geen probleem.

We werden voor grote uitdagingen gesteld in onze schooltjes. In het begin werden onze lessen wel door 10 leerkrachten tegelijk bestudeerd, hierdoor hadden we ook 10 levende woordenboeken aan onze zijde. Jammer genoeg treedt ook in India de gewoonte op en de laatste tijd vinden de leerkrachten er niets beter op dan een koffieklets te voeren tijdens onze lesjes. Hierdoor zijn we nu gedwongen om alles met handen en voeten uit te leggen, in de hoop dat ze toch iets van de komende activiteit begrijpen.  Lore moest  zelfs een hele dag lang op eigen houtje de Nali Kali- klas onder controle houden. Didactisch gezien was dit misschien niet de beste dag (lees: overtekenen van een tekening aan het bord), maar na 5 uur duimzuigen komt een mens wel eens op vreemde ideeën. Conclusie van een bewogen lesweekje: onderschat ons niet wanneer wij terug zullen arriveren in de Belgische klassen. Vanaf heden zijn we in de mogelijkheid om zonder taal activiteiten op poten te zetten!

Vanwaar deze bewuste titel vragen jullie zich misschien wel af? Wel, het voorbije weekend werden de Belgen echt onterecht onderschat. Dit begon al op vrijdagavond, wanneer Ans en Lore een acte de presence moesten doen op een schoolfeest. Eerst en vooral ontdekten we hier helemaal het gevoel van een burgemeester die even zijn kop moet binnensteken: ‘Belgen gespot in Kanakapura?? Ooh laten we die eens aan de ouders tonen van onze school…’ (Ook al waren we nog nooit op deze school geweest). Maar goed, ik dwaal af van de onderschatting. Wij werden hier namelijk door Kiran onderschat op vlak van onze pikante smaakpapillen. Van hem mochten we geen geroosterde chili eten, maar na aandringen bleek dit peanuts te zijn voor deze getrainde Belgindiërs! Met een hete mond konden we dus nog even ‘Hello’ en onze naam zeggen op het podium. Met een bloem in het haar en citroen in de hand, verlieten we het podium. We konden ook een verzoekje doen en zo werd nog snel een dans van de kinderen the 7th standard ingezet.

Ook op zaterdag werden de Belgen nogmaals onderschat, deze keer door enkele leerkrachten. We hadden namelijk in de voormiddag een tripje gepland naar Achalu, om daar een berg te beklimmen. Dit zagen wij volledig zitten, maar de leerkrachten dachten er toch net iets anders over. Zij vonden het onverantwoord dat we zo laat in de ochtend arriveerden (9u ipv 7u), dat we onze weekendkledij aanhadden (kans op achtervolging) en dat we geen water mee hadden (kans op uitdroging). Oké dat laatste waren we echt wel vergeten … Toch wilden we bewijzen dat we dit aankonden en vatten we de tocht aan. En ja hoor, na een dik uur klimmen met enkele locals bereikten we de top en konden we genieten van een adembenemend uitzicht op de velden van Kanakapura.! Op de top zelf moesten we onze schoenen uitdoen, omdat er een tempeltje was. Hier werden we dan weer overschat door onze lokale gidsjes, want onze voetjes zijn nog net niet zo eelterig om aan de prikkertjes te weerstaan. Maar dat namen we er allemaal bij, deze uitstap behoort zeker tot 1 van onze topmomenten van India!

Van het sporty- zijn kregen we dat weekend niet genoeg! We mochten van onszelf op 1 voorwaarde terug naar het resort: 100 lengtes zwemmen van ongeveer 25m. Zoals we al zeiden, vallen we niet te onderschatten, want dit hebben we allevier  voor mekaar gekregen! De beloning was een rijkelijk maal en een hele middag optie bruinen!  Genieten kunnen we hier dus nog steeds als de beste en met pijn in ons hart zitten we al aan de helft van ons avontuur. Benieuwd wat nog volgen zal …

Ook deze week kregen we bezoek. Dit keer van de alomtegenwoordige flair- redactie voor de rubriek ‘Hé, het is oké …’

Hé het is oké …

-          Om af en toe eens een boertje in het openbaar te laten! De Indiërs doen dit steevast.
-          Om miss, als mam uit te spreken en dan nog wel op z’n kats … Mjaaam! De kinderen uit onze scholen hebben het alvast helemaal onder de knie.
-          Om er als een kangoeroe bij te lopen als je bij de zoveelste tempel de hete grond moet doorstaan.
-          Om te doen alsof je iets volledig begrijpt, ook al heb je er geen snars van begrepen.  
L/A: ‘Can you translate for the children?’
Teacher: ‘Oké, oké’ (pauze)
L/A: … (wachten)
Teacher: … (zegt nog steeds niets)
L/A: ‘ Laat maar ...’ ;)
-          Om alles 2x te herhalen in India: oké, oké / come, come / miss, miss / breakfast, breakfast…
-          Om zelfs op skype aan de Belgen te vragen of ze breakfast of thee hadden. Voor verdere details, vraag het aan de medewerkers van Sikshana.
-          Om ‘Good afternoon miss’ te zeggen in de ochtend.
-          Om een hele maand je washandje of pyjamabroek niet te wassen, want het ruikt toch nog lekker!?
-          Om het Indische eten steeds lekkerder te vinden en af en toe dus een heuse indigestie te hebben.
-          Om dag in, dag uit, te spreken over het genre stoelgang.
-          Om als mannelijke Indiër steeds hand in hand te lopen met andere mannelijke Indiërs: iedereen doet het!
-          Om de buikspieroefeningen voor 1 keertje over te slaan.
-          Om na 5 weken foto’s te trekken nog steeds op zoek te zijn naar dé foto om in de traphal te hangen…