Hot, hotter, hotst!!!!!

Zuid-India, op een boogscheut van de evenaar.

Oh, wat is het lekker warm daar!

Lekker bakken en braden in de zon,

we wensen dat dat in België ook het hele jaar door kon.

Lesvoorbereidingen maken we op het dak,

Zo krijgt onze huid een zonne-snack.

Voor het lesgeven gaan we zoveel mogelijk naar buiten,

Jaja, ook met de oudste spruiten!

Wat doen die Indiërs toch altijd in de schaduw?

Zijn ze misschien zonneschuw?

Wij zijn er helemaal zot van,

We willen meer en meer en meer… als dat even kan!

…althans, dat was dus wat we dachten tijdens onze eerste weken hier. Toen wisten we niet dat het elke week enkele graden warmer zou worden en hadden we niet de zonne-ervaringen die we nu hebben. Zo komt het dat we nu een beetje een liefde/haat relatie hebben opgebouwd met de zon.

De eerste deuk in onze relatie kwam er na het maken van lesvoorbereidingen op het dak van ons hotel. Louise, onze OSO-medestudente en ondertussen ook wel een goede vriendin, had ontzettend goed de voorkant van haar lichaam met zonnecrème ingewreven. Enkel de rug en billen had ze even over het hoofd gezien. De zon was dan ook genadeloos: Louise kon gedurende 5 dagen niet meer op haar rug slapen. Maar Louise was die dag niet het enige slachtoffer van de zon. Lore haar scheenbenen en kuiten waren rood genoeg om Spaanse stieren aan te trekken. Stefanie (de andere OSO vriendin) en Ans hadden eerder een lightverbranding.

Maar goed, iedereen maakt fouten, dus ook onze vriend de zon. Onze goede, positieve band met de zon blijft behouden. We blijven genieten van het in de zon liggen bij het zwembad, van het nooit bewolkt zijn, van het nooit een trui moeten aandoen, van…

Tot begin deze week… We merken plots dat het lesgeven niet meer zo vanzelf gaat als voorheen. We moeten ons forceren om niet telkens pauze te nemen wanneer de leerkrachten ons dit vragen. (en dat is op sommige scholen na elke les). We moeten ons forceren om niet vanuit de zittende positie les te geven. We moeten ons forceren om dat leuke lied of dat leuke afrondende spelletje buiten te spelen. Maar geen nood, we kunnen nog steeds niet weerstaan aan een lieve kinderblik, of een zo mooi uitgesproken ‘rhymes miam, rhymes please’ of ‘soeper miss, soeper!’. Hoe komt het dat we ons plots moeten forceren? Met spijt in het hart, zien we ook hier weer maar 1 oorzaak: onze vriend de zon. Hij heeft er een gewoonte van heeft gemaakt om het hier op de constante temperatuur van 35 graden te houden.

Maar op het einde van de week kwam toch wel de absolute domper op de zonne-feestvreugde. Het lichaam van Ans had zonder haar medeweten een weddenschap aangegaan met de zon om de hoogste temperatuur te behalen. Helaas won haar lichaam met glans. De eindstand was 39 graden(Ans) versus 35 graden(zon). Toen haar lichaam hier na 2 dagen nog steeds mee doorging, besloten we toch naar de dokter te gaan. Lore belde Shivakumar op om 7u30 ’s morgens en nog geen 5 minuten later stond al een medewerker van de ngo Sikshana voor ons hotel. En zo vertrokken we met zijn drietjes op de motorfiets naar het ziekenhuis. Daar zaten nog 2 Sikshana medewerkers en een arts die ze speciaal naar dat ziekenhuis hadden laten komen, al te wachten op die blanke (en nu nog blekere) teacher. Geen tropische ziekte, maar wel een griepje door de hitte, water en eten. Oef! Lore ontpopte zich de dagen erna als een echte verpleegster en als vervangmama voor Ans.

Sindsdien zeggen wij overtuigd: even geen zon meer voor ons! Dit weekend zeggen wij ‘Neen!’ tegen de zon. En zo gingen we op zondag met zijn vieren bij een collega van Lore. Lekker binnen in de schaduw. Ans zou eerst niet meegaan, vanwege de koorts, maar dat was buiten de gastvrouw gerekend, die haar uit haar hotelkamer kwam sleuren. Eenmaal daar aangekomen, bleek alles daar plots heel erg goed voor de gezondheid te zijn. De slagzin van de dag was dan ook: ‘It’s good for health’. Opdat jullie ook zouden bijleren, een greep van de dingen die goed zijn voor de gezondheid: zitten in een bamboezetel, een vette olie-achtige saus op basis van chillipeppers (om zo uit te drinken), thee met melk, henna, ongezuiverd water uit de rivier… Na het eten, volgde er een heuse meidennamiddag à l’Indienne. Resultaat van 2 uur harde arbeid: een arm met prachtige hennatekening, alle vier een sari, een dikke laag schmink, 10 kg juwelen, een bindi op het voorhoofd en een nieuw kapsel. Het lastigste bij de sari (zie foto) is toch wel het korset-concept: de borsten worden echt samengedrukt en diep inademen zit er even niet meer in. Daarop volgde een fotoshoot door de man des huizes. Na even hadden we het wel gehad met de sari en gingen we terug naar huis.

Op de weg terug naar het hotel moesten we zeker nog in 10 huizen binnen van familie en vrienden van het gezin. In sommige huizen verdween de vrouw des huizes plots om 3 minuten later met haar mooiste sari weer te verschijnen. En toen volgde er… weer een fotoshoot! Net voor Ans helemaal wegdraaide, brachten ze ons met hun auto terug naar ons hotel.

In het ziekenhuis kwamen we ook Jefkumar Goeybergs tegen, en hij zei ons dat wij sinds het begin van ons verblijf al een aardige Indische metamorfose hebben doorgemaakt. Hij gaf onze volgende voorbeelden:

·         In Kanakapura houden we meer van onze Indische kledij dan van de Westerse shortjes en topjes. Al was het maar omdat de Indiërs zo sterk zijn in staren.

·         Het Indische eten vinden we lekkerder dan ooit tevoren. We willen dan ook het échte Indische eten: vegetarisch, pikant en op het einde: rijst met yoghurt en zout.

·         Ondertussen hebben we ook al allebei geproefd van ragiball: een zwarte bal deeg waar je niet op mag kauwen. Gezond, maar ook volkomen smakeloos.

·         We worden geregeld bij mensen thuis uitgenodigd: voor een koffie, een warme maaltijd of een Indische stylingsessie. Steeds gezellig!

·         Ook onze voeten ondergaan de Indische metamorfose: een extra laagje eelt en pijnlijke kloven.

·         Voor een relaxe taxi zijn we niet meer te vinden. Geef ons maar een riksja waar we met 15 man in kunnen, of een overvolle-bijna-uit-elkaar-vallende bus.