Was het nu huizenjacht of superfan?

 Het is gebeurd … de laatste week in India is aangebroken, met grote pijn in ons hart. Zonet hebben wij ons afscheidsfeestje gegeven voor Sikshana, het werd een heus feestje met ook een klein gedichtje:

Kiran, we arrived well today.

But also we want to say:

Dear Sikshana,

You are just like a banana,

In the shape of a smile,

Helping children in style.

From day one, you were like a family

And that is what makes us so happy.

Roopa, you are like a sister to us

Always concerned if we took the right bus.

Uma, and Muthuradj, you always made us in a good mood,

Because of your delicious food.

Shivakumar, the big boss and sometimes hard,

But helping us with your big heart.

And last but not least, our crazy friends Louisa and Stefanie, aka Loust,

Without you, we will feel very lost.

We wish you all the best,

And Sikshana will do the rest.

Today is a sad day,

Because we have to go away.

So let us take a break,

And all eat some cake.

We weten nog niet hoeveel tranen er zullen vallen, maar gelukkig hebben we nog een weekje van genieten in petto! Morgen vertrekken Ans en Lore richting Kerala, om daar het jungle- leven wat op te snuiven. Oké, en eens ‘den toerist’ uit te hangen! Want deze week konden we ons meer dan ooit inbedden tussen de ‘locals’!

Oorspronkelijk – zo fanatiek als we zijn – stond er op ons programma om een hele week non- stop onze taken af te werken. Maar dit is natuurlijk buiten onze blijvende Indische ontdekkingsdrang gerekend. Wie zou er nu ook zo stom zijn om een week lang in een kelder te kruipen, terwijl de wereld hier aan je voeten ligt. De GOKUL- kelder werd dus rijkelijk afgewisseld met een huizenjacht en ontmoetingen van vele superfans!

Eerst en vooral: De GOKUL!

Deze Indische AC- ‘loungeruimte’ is sinds heden omgetoverd in een heus IT- center. Je kan het zowat vergelijken met 4 Indische studenten die in België een bureau installeren in het midden van ’t Pakhuis in Gent. Dit dus tussen mensen die een speciaal uitje maken naar een chique restaurant. Het ging zelfs zo ver dat onze liefste kelner een beetje verveeld was wanneer ons tafeltje vlakbij het stopcontact bezet was door andere klanten. We moesten hem tegenhouden om deze mensen niet naar een andere tafel te sturen… We kunnen hierbij wel vermelden dat onze taken afgewerkt zijn, met de ondersteuning en alle goede zorgen van het hele Gokul- team! WE ALL LOVE GOKUL AND GOKUL LOVES US!

India neemt ons mee op huizenjacht

Het concept ‘afscheid nemen’ is in India precies niet zo goed gekend. We waren nog maar enkele dagen weg van de schooltjes of de berichtjes en telefoontjes stroomden al toe. Dit ging van berichtjes als: ‘I miss you Loramiss’, ‘Come to my house Ans’, ‘I will show you my son/daughter’ tot  opdringerige telefoontjes met hierin de boodschap: ‘I’m at Gokul now, are you coming?’ , ‘I’m waiting outside, I have a present for you’ , ‘Why don’t you come back to our school?’ …  Voor Indische leerkrachten is het ontzettend raar om buiten de schooluren voor school te werken, dus ze hadden het niet echt begrepen dat wij nog taken moesten maken. Daarnaast vierden de Hindoes deze week Hugadi, of Hindoe- Nieuwjaar. Gemis en gefeest: 2 kansen om op huizenjacht te gaan doorheen India.

Rubriek 1: onze eigen stekje

Hierin lieten we vele collega’s ons eigen stamcafé, de GOKUL zien. Het aantal theetjes, koffietjes en milkshakes dat bij deze ontmoetingen gedronken zijn, zijn niet meer bij te houden. De snack bij uitstek is de gobi manchurian, beter gekend als gefrituurde bloemkooltjes.

Rubriek 2: doorheen Indische huizen

1)      De eerste tocht leidt ons naar het huis van een collega van Ans. Na een halfuurtje wandelen komen we aan in iets wat op een villa lijkt. ‘Wauw!’, zou je eerste reactie zijn’. Maar bij nader inzien bleek dat men met 6 verschillende families in dit huis woont: goed voor maar liefst 24 personen. We werden heel hartelijk ontvangen met sweets en thee. Gastvrijheid verzekerd in dit huisje.  Ook heel veel respect om met 4 op zo’n kleine ruimte te kunnen wonen.

Conclusie: mooi huisje van ongeveer 20m² in de buitenwijk van Kanakapura. Prachtige omgeving met palmbomen. Erg kleine ruimte om met 4 personen in te wonen.

2)      Eindelijk was het zover: na heel wat beloftes werden we uitgenodigd bij Kiran en zijn vrouw om er de eerste dag van Hugadi te vieren. Op deze eerste dag worden sweets gegeten. We hadden ons lesje al geleerd en nog niets gegeten om daar onze maagjes te vullen met een soort heel zoete pannenkoeken en een rijstpapachtige soep met noedels. De gastvrijheid kende ook hier weer geen grenzen. Vanaf dat het hele steegje op de hoogte was van ons bezoek, moesten we in vele huiskamers even binnenwippen om een glaasje van de feestdrank sprite te drinken.

Conclusie: in dit steegje zijn ideale huisjes van ongeveer 15m² voor een pas getrouwd koppel in het centrum van Kanakapura. Goed om nieuwe sociale contacten te leggen en de ‘ouderskills’ te oefenen op de kinderen die ’s morgens de buren komen wekken. Opgelet voor mensen die snel ‘vapeurs’ krijgen, want de hitte kan in deze huisjes soms onverdraaglijk zijn.

3)      Het Hugadi- ‘boef’feest werd verder gezet bij Uma, Muthuradj en hun zoontje Ittesh. Deze woning is ondertussen al onze tweede thuis geworden en voor het eten van Uma komen ze van ver… Zowel op vrijdag, als op zaterdag konden we hier onze maagjes vullen. Vrijdagavond met dezelfde sweets als bij Kiran. Zaterdag bracht onze mond een bezoek aan de boerderij met non- veg, bestaande uit geit en schaap. Gelukkig maakte een ijsje met verse fruitsla alles goed!

Conclusie: Westers  getinte villa met 2 verdiepingen van ongeveer 100m². Als Indiër kan je in deze grote woning bijna verloren lopen. Grote keuken om de keukenprinses in jezelf naar boven te laten komen. Idyllisch balkon aan beide kanten van het huis. Onbetaalbaar voor een doorsnee- Indiër.

4)      De traditie van een warm ontbijt op zondagochtend moet in ere gehouden worden en dat had Shivakumar wel begrepen. Zijn vrouwtje maakte voor ons puri met groentjes. Toch wat wennen om al van ’s morgens vroeg 6 oliebolachtige broodjes te moeten eten.

Conclusie: oude Indische woning, lijkend op een echte hoeve van ongeveer 110m². Heel veel verschillende ruimtes, waarin de hele familie kan intrekken. Privétempel aanwezig. Westers toilet !!! Opgelet voor ‘de vloek van de rijstbuik’, na het huwelijk slaat deze onverbiddelijk toe binnen de muren van dit huis…

Superfan

Naast al deze fans die langskwamen of ons uitnodigden bij hen thuis te komen, hadden Ans en Lore te kampen met een echte superfan: Rashmi! En zoals haar naam het zegt zorgen wij voor de ‘sunrise’ in haar hart. Het eerste slachtoffer was Ans, bij wie de aanbidding al op school begon, door de verbondenheid als stagiaires. Na een ontmoeting in de Gokul met Lore, waren er al 2 slachtoffers gevallen bij deze verafgoding. Geen dag gaat er voorbij of het meisje van 18jaar staat aan de Gokul met een nieuw cadeautje. De brieven die ze ons schrijft en boekjes die ze voor ons maakt houden haar ’s nachts uit haar slaap en dat midden in de examens. Elke keer opnieuw rijdt zij met de bus 32 km naar Kanakapura om haar helden te ontmoeten. Net toen we haar als stalker wouden opgeven kwam ze een laatste keer langs. De tranen stonden haar in de ogen, maar deze werden geheeld na de toestemming van Ans om een kus op haar hand te geven. Zo geniepig mogelijk, maar DE KUS is gegeven!

Maar ook Ans en Lore zijn 2 superfans, deze keer niet van Indiërs maar wel van hun medestudentjes Louise en Stefanie. Op een avond moesten we dringend naar het dak gaan om buikspieroefeningen te doen. De normale gang van zaken zou je denken, maar deze keer stond ons een heuse verrassing te wachten! Bij aankomst op ons dak kregen konden we onze ogen niet geloven. De 2 schatjes van patatjes hadden een heel spel in elkaar gestoken met opdrachtjes en herinneringen in verband met India. Daarnaast hadden ze 3 kg taart besteld in de vorm van een hartje en vliegtuig, met hierop de boodschap LONS (Lore&Ans), LOUST (Louise&Stefanie) will miss you!’ Het werd een heus afscheidsfeest met (veel te veel) taart, (veel te veel) mix à gedroogde noedels en echt Kingfisherbier! Als kers op de taart vierden we die avond dan toch eindelijk ons eigen Holi- feest. LOUST, LONS is jouw grootste superfan!

Tot in België, liefst blog- superfans!

Het is gebeurd!

Hierbij volgt een opsomming van gebeurtenissen waarbij we ons tijdens de eerste week niet konden voorstellen dat ze ooit zouden gebeuren. Maar toch, het is gebeurd!

1.       We hebben afscheid genomen van de scholen en de kinderen.

Gemis is toch wel het sleutelwoord van de week. Gemis van onze Belgische familie, vrienden en jeugdbeweging. Maar hier hadden we al langer af en toe last van. Sinds deze week is er een tweede gemis opgedoken. Het gemis van de scholen, kinderen en leerkrachten. Vorige week was de laatste week van lesgeven op de scholen. Deze week beginnen de kinderen met hun examens en wij met onze taken. We hadden het op voorhand nooit durven dromen, maar gedurende die 6 weken hebben we echt een warme band opgebouwd met de kinderen en leerkrachten van de scholen.

We wilden er dan ook een onvergetelijk afscheid van maken. Er werd gedanst, gezongen, gelachen, gegeten, gegeten, gegeten, ge-‘thankyoumiss’-ed en gehuild. Dit laatste door de stoerste jongens eerst. Dit liet ook ons niet onberoerd.

Ans kreeg van de leerkrachten een vrij kitscherig zwanenbeeldje en Lore kreeg 2 paar prachtige oorbellen. Hoe zwaar ze ook mogen wegen in de valies, ze gaan mee naar huis.

2.       Lore heeft het huwelijksritueel over zich gekregen.

Het afscheid van Lore op de school was wel heel erg spectaculair. Het werd op dezelfde manier gevierd als een Indisch huwelijk. De kumkum  (het poeder voor de stip op het voorhoofd) werd op haar kaken gesmeerd, ze kreeg een ring en tot slot gooiden ze ook nog rijst over haar haar. Maar Bram, je hoeft je geen zorgen te maken.

3.       Lore gaat skiën op de Himalaya en de ouders van Ans zijn de koning en koningin van België

Deze week gaven we naast de afscheidslessen, ook les over ons leven in België. Dit deden we met behulp van een fotoboek dat we hadden gemaakt voor we vertrokken. Omdat het moeilijk is om met 30 in 1 boek te kijken, introduceerden we een soort van hoekenwerk met doorschuifsysteem. Iets wat helemaal nieuw was voor de leerkrachten en leerlingen. In de ene klas was het dan ook al een groter succes dan in de andere. Maar we houden er wel een fiche aan over van elk kind met een tekening van zichzelf, hun hobby’s en hun familie. Een leuke herinnering.

De kinderen interpreteerden de foto’s vaak nogal op eigen wijze. Zo dachten ze dat Lore gaat skiën op de Himalaya. Albert II en Paola, uit het boek van Ans, werden steevast herkend als mother and father. Hilarisch om te horen en zien hoe enthousiast de kinderen in dit boek bladeren.

4.       We hebben ons haar ingesmeerd met coconutoil.

Onder lichte dwang van de leerkrachten, hebben we het geprobeerd: olie in het haar smeren. Alle Indische dames doen dit, om de effecten van de zon op het haar te beperken. In het begin begrepen we niet waarom je je haar extra vet zou willen maken, maar plots konden we ons toch niet meer bedwingen. Lore had nogal overdreven qua portie, waardoor haar haar de hele tijd nat leek.

5.       We hebben met 3 op een motorfiets door Kanakapura gereden.

De stad staat in rep en roer, want het circus is gearriveerd. Het was een echt circus zoals in die goede oude tijd: olifanten met gekke kunstjes, oubollige outfits, weinig spectaculaire acrobaten, 2 dwergen als clown... Het was soms zelfs droevig om te zien. De medewerkers van Sikshana waren wel helemaal gewonnen voor het circus. Achteraf brachten de medewerkers ons op de motorfiets terug naar het hotel. Met 6 personen op 2 motorfietsen, doodnormaal hier.

6.       We vinden een Indisch toilet veel hygiënischer dan een Westers.

We gaan liever naar een Indisch toilet dan naar een Westers. Zeker omdat toilethygiëne hier niet steeds hoog in het vaandel wordt gedragen en het aantal poetsbeurten vaak tot een minimum beperkt wordt. We kunnen ons wel nog net bedwingen om aan de kant van de weg, in een vuilnisbelt en nabij de drukke busstop, een plasje te maken. Iets wat we menig Indiër al hebben zien doen.

7.       We hebben warm gegeten als ontbijt.

Jawel hoor, op zondag hebben we helemaal zot gedaan en zijn we voor een Indisch ontbijt gegaan. Dit betekent enkel warme voedingswaren. En we hebben er van genoten ook!

8.       Lore spreekt West-Vlaams

We vertrekken ‘te vieren’, het geld is ‘bie mie’… Deze woorden komen niet uit de mond van de 3 studenten uit West-Vlaanderen, maar wel uit die van de Oost-Vlaamse Lore Bessemans.

9.       We smijten afval op de grond.

Op de eerste dag aten we samen met Keeran, onze stagebegeleider, een banaan op voor het fruitkraam. Wij zijn op zoek naar een vuilnisbak, tot Keeran de schil uit onze handen neemt en hem gewoon op de grond gooit. Als we eens beter kijken en ruiken, merken we dat er langs de straat overal afval ligt. Afschuwelijk vonden we het!

Tot voor kort… Ook wij gooien nu, samen met alle andere Indiërs (en dat zijn er heel wat), ons afval overal. Vanuit de bus, tijdens een wandeling… Schandalig, maar o zo verleidelijk in een land zonder vuilnisbakken.

10.   Ans  is bruiner dan een Indiër uit de hoogste kaste.

De blanke Belgen en de bruine Indiërs streven toch een wat tegenstrijdig doel na. Voor de blanken graag: maximaal in de zon liggen, bruinen zonder zon, bruine foundation… De Indiërs daarentegen blijven zoveel mogelijk weg uit de zon en gebruiken allerlei crèmes om er bleker uit te zien. Na een nieuwe bruinsessie dit weekend, lijkt het wel alsof Ans bruiner is geworden dan een Indiër uit de hoogste kaste. Hopelijk eindigen we allemaal als een Indiër uit de laagste kaste: lekker bruin!

11.   We wassen ons niet meer onder de douche.

De douche heeft volledig afgedaan. Na 7 weken trouwe dienst, begint de douche toch wat last te krijgen van ouderdomskwaaltjes. Hij slaagt er niet meer in de straal grondig te richten. Als je de douche aanzet is alles gewassen: de lavabo, het toilet én het plafond. Alles, behalve… ons eigen lichaam. Dan maar wassen onder de kraan. Die slaagt er wel nog in om de straal in dezelfde richting te laten spuiten.

12.   We pronken op de bureaubladachtergrond van vreemde Indiërs

De laatste tijd komen we hier onbekenden tegen die plots onze foto tonen op hun gsm. Zeer vreemd en de grote vraag is … van waar komen deze foto’s? Onze aanwezigheid wordt hier dus rijkelijk verspreid. Dit gaat van roddels waarbij men verkondigt dat we hier grond zouden kopen tot het nieuws dat we op de bureaubladachtergrond van de dochter van de headmaster staan!

Je merkt het, wij hebben ons na 7 weken als behoorlijk goed geïntegreerd. En we blijven gaan. Wie weet zullen we over 2 weken het toiletpapier voorgoed vaarwel hebben gezegd? We houden jullie zeker en vast op de hoogte!

Goa, op en top idyllisch !

Na 5 weken lesgeven vonden de Indische leerlingen dat hun ‘Mjam Ans’ en ‘Loramiss’ wel eens een weekendje erop uit mochten trekken. Dat moest je hen geen 2 keer zeggen en zo gebeurde het dat 4 Belgische dames op woensdagnamiddag vertrokken richting onbekende oorden. Het enige bekende item was dat de bestemming iets met zon, zee en strand te maken had. Kan een vooruitzicht nog idyllischer zijn?

Na een erg vermoeiende nachtelijke busrit op de slaapbus kwamen de zonnekloppers aan in Panaji, de hoofdstad van het paradijselijke Goa. Hier begon het grote avontuur en men zag meteen dat het goed zat. Wat deed het deugd om eens toeristen te zien die iets meer durfden tonen dan een bedekt lichaam in Sari. De bikinietjes werden dan ook meteen bij ons boven gehaald: OPTIE BRUINEN is de boodschap! (Over optie verbranden en bijhorende borstblaasjes wordt even niet gesproken, om alles idyllisch te houden…) Na het zonnen op witte stranden en het baden in de hoge golven van het Noordelijke Goa volgden ook eerste verrassende Westerse maaltijden. Zo kregen we de eerste dag heerlijke slaatjes voorgeschoteld, een ijsje met vers fruit - die de voorbijgaande olifant gelukkig niet opat - en heerlijke taartjes van de ‘German Bakery’. Tot slot werd deze culinaire dag afgerond met een verse vis bereid op de barbecue om bij kaarslicht op het strand op te smullen. Kortom deze eerste dag was 1 en al idylle voor gemoed en mond!

Ons tweede dagje in Noord- Goa startte in de ‘Italian Bakery’ met een stevig ontbijt. Deze locatie was omringd met leuke kraampjes en winkeltjes waar afbieden centraal stond, hier zijn we intussen al echte pro ’s in geworden! Op de aanbieding die even later volgde om te figureren in een echte Bollywoodfilm, boden wij echter niet af. Inderdaad, jullie horen ons goed: binnenkort zullen wij naast Tanish pronken in zijn nieuwste film ‘Mem vayasuku vacham’. In deze liefdesfilm nemen wij de rol in van 4 passanten die rond casanova Tanish een dansje placeren. Dit dansje aanleren nam wel zo’n 20 ‘takes’ in beslag, aangezien wij nu eenmaal niet de Indische moves in ons zitten hebben. Achja, voor de omstanders maakte onze danscapaciteiten niets uit, onze vertoning was genoeg om met heel Oud- Goa op de foto te staan en eerste handtekeningen uit te delen. We zijn alvast benieuwd naar de première in Kanakapura! Bekend zijn kost wel heel wat moeite, dus na de opnames hadden de dames nood aan wat rust en die vonden zij op het strand bij zonsondergang. Toch ging het er vandaag iets anders aan toe dan de normale dagindeling in India die ongeveer stopt bij deze zonsondergang. Vandaag zou de dag verder gaan in de avond en dat wel meer bepaald met een stevig feestje tussen de jeugd, samentroepend in de uitgangsbuurt van Calangute. Hier konden we die avond proeven van het Indische uitgangsleven tot in de vroege uurtjes…

De volgende dag piekte het wel wat om de taxi te halen die ons om 8u ’s morgens naar Zuid- Goa zou brengen. Maar we roken de witte stranden van het Zuiden en zo werd de reis door Goa met de nodige portie wallen verder gezet! In het Zuiden kwamen we werkelijk aan in het paradijs op aarde. In vergelijking met het Noorden waren de stranden hier nog mooier, was het er rustiger en konden we hier echt volledig tot rust komen. Deze Zuidelijke idylle bestond uit:

• Slapen in een echte cocohut, 5 meter boven de grond.
• Ontbijten in een strandhut met zicht op de opgaande zon.
• De beste pizza eten uit heel Goa, dit met zicht op de prachtige kustlijn.
• Dolfijnen spotten in een privé- vissersbootje.
• Een full- body- massage krijgen op het strand.
• Zwemmen, zwemmen, zwemmen in de tropische zee van India!

Het was echt genieten van begin tot einde. Tot op het allerlaatste einde, want dan werd onze idyllische roze wolk doorprikt. Wanneer de 4 compleet relaxte dames hun bus wouden nemen om terug te keren naar Bangalore bleek deze al vertrokken te zijn. De fout lag helemaal niet bij ons, maar bij verkeerde gegevens die we doorgekregen hadden van de busmaatschappij. Er zat dus die avond niets anders op dan een hotelletje te zoeken in de hoofdstad en nog een dagje extra te blijven. In het begin was dit geen lachertje, maar al bij al heeft men hier in India te maken met 4 Belgische optimisten! Dus na een dagje rond te hangen in Panaji konden we uiteindelijk op maandagavond veilig en wel terugkeren naar Kanakapura, met dank aan Paulo (de busmaatschappij van dienst).

Aangekomen in Bangalore werden we weer ondergedompeld in het echte Indische leven. 1 man nam dit wel heel letterlijk… Bij onze aankomst aan de busstop passeerde er een Heilige koe. Deze koe moest even later zijn blaas legen op het midden van de weg. Deze ene Indische man vond er niets beter op dan zijn hand onder de pipi te houden en vervolgens zijn hoofd te besprenkelen met dit Heilige water. Welcome back: real India!

Hot, hotter, hotst!!!!!

Zuid-India, op een boogscheut van de evenaar.

Oh, wat is het lekker warm daar!

Lekker bakken en braden in de zon,

we wensen dat dat in België ook het hele jaar door kon.

Lesvoorbereidingen maken we op het dak,

Zo krijgt onze huid een zonne-snack.

Voor het lesgeven gaan we zoveel mogelijk naar buiten,

Jaja, ook met de oudste spruiten!

Wat doen die Indiërs toch altijd in de schaduw?

Zijn ze misschien zonneschuw?

Wij zijn er helemaal zot van,

We willen meer en meer en meer… als dat even kan!

…althans, dat was dus wat we dachten tijdens onze eerste weken hier. Toen wisten we niet dat het elke week enkele graden warmer zou worden en hadden we niet de zonne-ervaringen die we nu hebben. Zo komt het dat we nu een beetje een liefde/haat relatie hebben opgebouwd met de zon.

De eerste deuk in onze relatie kwam er na het maken van lesvoorbereidingen op het dak van ons hotel. Louise, onze OSO-medestudente en ondertussen ook wel een goede vriendin, had ontzettend goed de voorkant van haar lichaam met zonnecrème ingewreven. Enkel de rug en billen had ze even over het hoofd gezien. De zon was dan ook genadeloos: Louise kon gedurende 5 dagen niet meer op haar rug slapen. Maar Louise was die dag niet het enige slachtoffer van de zon. Lore haar scheenbenen en kuiten waren rood genoeg om Spaanse stieren aan te trekken. Stefanie (de andere OSO vriendin) en Ans hadden eerder een lightverbranding.

Maar goed, iedereen maakt fouten, dus ook onze vriend de zon. Onze goede, positieve band met de zon blijft behouden. We blijven genieten van het in de zon liggen bij het zwembad, van het nooit bewolkt zijn, van het nooit een trui moeten aandoen, van…

Tot begin deze week… We merken plots dat het lesgeven niet meer zo vanzelf gaat als voorheen. We moeten ons forceren om niet telkens pauze te nemen wanneer de leerkrachten ons dit vragen. (en dat is op sommige scholen na elke les). We moeten ons forceren om niet vanuit de zittende positie les te geven. We moeten ons forceren om dat leuke lied of dat leuke afrondende spelletje buiten te spelen. Maar geen nood, we kunnen nog steeds niet weerstaan aan een lieve kinderblik, of een zo mooi uitgesproken ‘rhymes miam, rhymes please’ of ‘soeper miss, soeper!’. Hoe komt het dat we ons plots moeten forceren? Met spijt in het hart, zien we ook hier weer maar 1 oorzaak: onze vriend de zon. Hij heeft er een gewoonte van heeft gemaakt om het hier op de constante temperatuur van 35 graden te houden.

Maar op het einde van de week kwam toch wel de absolute domper op de zonne-feestvreugde. Het lichaam van Ans had zonder haar medeweten een weddenschap aangegaan met de zon om de hoogste temperatuur te behalen. Helaas won haar lichaam met glans. De eindstand was 39 graden(Ans) versus 35 graden(zon). Toen haar lichaam hier na 2 dagen nog steeds mee doorging, besloten we toch naar de dokter te gaan. Lore belde Shivakumar op om 7u30 ’s morgens en nog geen 5 minuten later stond al een medewerker van de ngo Sikshana voor ons hotel. En zo vertrokken we met zijn drietjes op de motorfiets naar het ziekenhuis. Daar zaten nog 2 Sikshana medewerkers en een arts die ze speciaal naar dat ziekenhuis hadden laten komen, al te wachten op die blanke (en nu nog blekere) teacher. Geen tropische ziekte, maar wel een griepje door de hitte, water en eten. Oef! Lore ontpopte zich de dagen erna als een echte verpleegster en als vervangmama voor Ans.

Sindsdien zeggen wij overtuigd: even geen zon meer voor ons! Dit weekend zeggen wij ‘Neen!’ tegen de zon. En zo gingen we op zondag met zijn vieren bij een collega van Lore. Lekker binnen in de schaduw. Ans zou eerst niet meegaan, vanwege de koorts, maar dat was buiten de gastvrouw gerekend, die haar uit haar hotelkamer kwam sleuren. Eenmaal daar aangekomen, bleek alles daar plots heel erg goed voor de gezondheid te zijn. De slagzin van de dag was dan ook: ‘It’s good for health’. Opdat jullie ook zouden bijleren, een greep van de dingen die goed zijn voor de gezondheid: zitten in een bamboezetel, een vette olie-achtige saus op basis van chillipeppers (om zo uit te drinken), thee met melk, henna, ongezuiverd water uit de rivier… Na het eten, volgde er een heuse meidennamiddag à l’Indienne. Resultaat van 2 uur harde arbeid: een arm met prachtige hennatekening, alle vier een sari, een dikke laag schmink, 10 kg juwelen, een bindi op het voorhoofd en een nieuw kapsel. Het lastigste bij de sari (zie foto) is toch wel het korset-concept: de borsten worden echt samengedrukt en diep inademen zit er even niet meer in. Daarop volgde een fotoshoot door de man des huizes. Na even hadden we het wel gehad met de sari en gingen we terug naar huis.

Op de weg terug naar het hotel moesten we zeker nog in 10 huizen binnen van familie en vrienden van het gezin. In sommige huizen verdween de vrouw des huizes plots om 3 minuten later met haar mooiste sari weer te verschijnen. En toen volgde er… weer een fotoshoot! Net voor Ans helemaal wegdraaide, brachten ze ons met hun auto terug naar ons hotel.

In het ziekenhuis kwamen we ook Jefkumar Goeybergs tegen, en hij zei ons dat wij sinds het begin van ons verblijf al een aardige Indische metamorfose hebben doorgemaakt. Hij gaf onze volgende voorbeelden:

·         In Kanakapura houden we meer van onze Indische kledij dan van de Westerse shortjes en topjes. Al was het maar omdat de Indiërs zo sterk zijn in staren.

·         Het Indische eten vinden we lekkerder dan ooit tevoren. We willen dan ook het échte Indische eten: vegetarisch, pikant en op het einde: rijst met yoghurt en zout.

·         Ondertussen hebben we ook al allebei geproefd van ragiball: een zwarte bal deeg waar je niet op mag kauwen. Gezond, maar ook volkomen smakeloos.

·         We worden geregeld bij mensen thuis uitgenodigd: voor een koffie, een warme maaltijd of een Indische stylingsessie. Steeds gezellig!

·         Ook onze voeten ondergaan de Indische metamorfose: een extra laagje eelt en pijnlijke kloven.

·         Voor een relaxe taxi zijn we niet meer te vinden. Geef ons maar een riksja waar we met 15 man in kunnen, of een overvolle-bijna-uit-elkaar-vallende bus.