Was het nu huizenjacht of superfan?

 Het is gebeurd … de laatste week in India is aangebroken, met grote pijn in ons hart. Zonet hebben wij ons afscheidsfeestje gegeven voor Sikshana, het werd een heus feestje met ook een klein gedichtje:

Kiran, we arrived well today.

But also we want to say:

Dear Sikshana,

You are just like a banana,

In the shape of a smile,

Helping children in style.

From day one, you were like a family

And that is what makes us so happy.

Roopa, you are like a sister to us

Always concerned if we took the right bus.

Uma, and Muthuradj, you always made us in a good mood,

Because of your delicious food.

Shivakumar, the big boss and sometimes hard,

But helping us with your big heart.

And last but not least, our crazy friends Louisa and Stefanie, aka Loust,

Without you, we will feel very lost.

We wish you all the best,

And Sikshana will do the rest.

Today is a sad day,

Because we have to go away.

So let us take a break,

And all eat some cake.

We weten nog niet hoeveel tranen er zullen vallen, maar gelukkig hebben we nog een weekje van genieten in petto! Morgen vertrekken Ans en Lore richting Kerala, om daar het jungle- leven wat op te snuiven. Oké, en eens ‘den toerist’ uit te hangen! Want deze week konden we ons meer dan ooit inbedden tussen de ‘locals’!

Oorspronkelijk – zo fanatiek als we zijn – stond er op ons programma om een hele week non- stop onze taken af te werken. Maar dit is natuurlijk buiten onze blijvende Indische ontdekkingsdrang gerekend. Wie zou er nu ook zo stom zijn om een week lang in een kelder te kruipen, terwijl de wereld hier aan je voeten ligt. De GOKUL- kelder werd dus rijkelijk afgewisseld met een huizenjacht en ontmoetingen van vele superfans!

Eerst en vooral: De GOKUL!

Deze Indische AC- ‘loungeruimte’ is sinds heden omgetoverd in een heus IT- center. Je kan het zowat vergelijken met 4 Indische studenten die in België een bureau installeren in het midden van ’t Pakhuis in Gent. Dit dus tussen mensen die een speciaal uitje maken naar een chique restaurant. Het ging zelfs zo ver dat onze liefste kelner een beetje verveeld was wanneer ons tafeltje vlakbij het stopcontact bezet was door andere klanten. We moesten hem tegenhouden om deze mensen niet naar een andere tafel te sturen… We kunnen hierbij wel vermelden dat onze taken afgewerkt zijn, met de ondersteuning en alle goede zorgen van het hele Gokul- team! WE ALL LOVE GOKUL AND GOKUL LOVES US!

India neemt ons mee op huizenjacht

Het concept ‘afscheid nemen’ is in India precies niet zo goed gekend. We waren nog maar enkele dagen weg van de schooltjes of de berichtjes en telefoontjes stroomden al toe. Dit ging van berichtjes als: ‘I miss you Loramiss’, ‘Come to my house Ans’, ‘I will show you my son/daughter’ tot  opdringerige telefoontjes met hierin de boodschap: ‘I’m at Gokul now, are you coming?’ , ‘I’m waiting outside, I have a present for you’ , ‘Why don’t you come back to our school?’ …  Voor Indische leerkrachten is het ontzettend raar om buiten de schooluren voor school te werken, dus ze hadden het niet echt begrepen dat wij nog taken moesten maken. Daarnaast vierden de Hindoes deze week Hugadi, of Hindoe- Nieuwjaar. Gemis en gefeest: 2 kansen om op huizenjacht te gaan doorheen India.

Rubriek 1: onze eigen stekje

Hierin lieten we vele collega’s ons eigen stamcafé, de GOKUL zien. Het aantal theetjes, koffietjes en milkshakes dat bij deze ontmoetingen gedronken zijn, zijn niet meer bij te houden. De snack bij uitstek is de gobi manchurian, beter gekend als gefrituurde bloemkooltjes.

Rubriek 2: doorheen Indische huizen

1)      De eerste tocht leidt ons naar het huis van een collega van Ans. Na een halfuurtje wandelen komen we aan in iets wat op een villa lijkt. ‘Wauw!’, zou je eerste reactie zijn’. Maar bij nader inzien bleek dat men met 6 verschillende families in dit huis woont: goed voor maar liefst 24 personen. We werden heel hartelijk ontvangen met sweets en thee. Gastvrijheid verzekerd in dit huisje.  Ook heel veel respect om met 4 op zo’n kleine ruimte te kunnen wonen.

Conclusie: mooi huisje van ongeveer 20m² in de buitenwijk van Kanakapura. Prachtige omgeving met palmbomen. Erg kleine ruimte om met 4 personen in te wonen.

2)      Eindelijk was het zover: na heel wat beloftes werden we uitgenodigd bij Kiran en zijn vrouw om er de eerste dag van Hugadi te vieren. Op deze eerste dag worden sweets gegeten. We hadden ons lesje al geleerd en nog niets gegeten om daar onze maagjes te vullen met een soort heel zoete pannenkoeken en een rijstpapachtige soep met noedels. De gastvrijheid kende ook hier weer geen grenzen. Vanaf dat het hele steegje op de hoogte was van ons bezoek, moesten we in vele huiskamers even binnenwippen om een glaasje van de feestdrank sprite te drinken.

Conclusie: in dit steegje zijn ideale huisjes van ongeveer 15m² voor een pas getrouwd koppel in het centrum van Kanakapura. Goed om nieuwe sociale contacten te leggen en de ‘ouderskills’ te oefenen op de kinderen die ’s morgens de buren komen wekken. Opgelet voor mensen die snel ‘vapeurs’ krijgen, want de hitte kan in deze huisjes soms onverdraaglijk zijn.

3)      Het Hugadi- ‘boef’feest werd verder gezet bij Uma, Muthuradj en hun zoontje Ittesh. Deze woning is ondertussen al onze tweede thuis geworden en voor het eten van Uma komen ze van ver… Zowel op vrijdag, als op zaterdag konden we hier onze maagjes vullen. Vrijdagavond met dezelfde sweets als bij Kiran. Zaterdag bracht onze mond een bezoek aan de boerderij met non- veg, bestaande uit geit en schaap. Gelukkig maakte een ijsje met verse fruitsla alles goed!

Conclusie: Westers  getinte villa met 2 verdiepingen van ongeveer 100m². Als Indiër kan je in deze grote woning bijna verloren lopen. Grote keuken om de keukenprinses in jezelf naar boven te laten komen. Idyllisch balkon aan beide kanten van het huis. Onbetaalbaar voor een doorsnee- Indiër.

4)      De traditie van een warm ontbijt op zondagochtend moet in ere gehouden worden en dat had Shivakumar wel begrepen. Zijn vrouwtje maakte voor ons puri met groentjes. Toch wat wennen om al van ’s morgens vroeg 6 oliebolachtige broodjes te moeten eten.

Conclusie: oude Indische woning, lijkend op een echte hoeve van ongeveer 110m². Heel veel verschillende ruimtes, waarin de hele familie kan intrekken. Privétempel aanwezig. Westers toilet !!! Opgelet voor ‘de vloek van de rijstbuik’, na het huwelijk slaat deze onverbiddelijk toe binnen de muren van dit huis…

Superfan

Naast al deze fans die langskwamen of ons uitnodigden bij hen thuis te komen, hadden Ans en Lore te kampen met een echte superfan: Rashmi! En zoals haar naam het zegt zorgen wij voor de ‘sunrise’ in haar hart. Het eerste slachtoffer was Ans, bij wie de aanbidding al op school begon, door de verbondenheid als stagiaires. Na een ontmoeting in de Gokul met Lore, waren er al 2 slachtoffers gevallen bij deze verafgoding. Geen dag gaat er voorbij of het meisje van 18jaar staat aan de Gokul met een nieuw cadeautje. De brieven die ze ons schrijft en boekjes die ze voor ons maakt houden haar ’s nachts uit haar slaap en dat midden in de examens. Elke keer opnieuw rijdt zij met de bus 32 km naar Kanakapura om haar helden te ontmoeten. Net toen we haar als stalker wouden opgeven kwam ze een laatste keer langs. De tranen stonden haar in de ogen, maar deze werden geheeld na de toestemming van Ans om een kus op haar hand te geven. Zo geniepig mogelijk, maar DE KUS is gegeven!

Maar ook Ans en Lore zijn 2 superfans, deze keer niet van Indiërs maar wel van hun medestudentjes Louise en Stefanie. Op een avond moesten we dringend naar het dak gaan om buikspieroefeningen te doen. De normale gang van zaken zou je denken, maar deze keer stond ons een heuse verrassing te wachten! Bij aankomst op ons dak kregen konden we onze ogen niet geloven. De 2 schatjes van patatjes hadden een heel spel in elkaar gestoken met opdrachtjes en herinneringen in verband met India. Daarnaast hadden ze 3 kg taart besteld in de vorm van een hartje en vliegtuig, met hierop de boodschap LONS (Lore&Ans), LOUST (Louise&Stefanie) will miss you!’ Het werd een heus afscheidsfeest met (veel te veel) taart, (veel te veel) mix à gedroogde noedels en echt Kingfisherbier! Als kers op de taart vierden we die avond dan toch eindelijk ons eigen Holi- feest. LOUST, LONS is jouw grootste superfan!

Tot in België, liefst blog- superfans!